کد مطلب:173326 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
سخنرانی امام حسین در مکه
امام حسین علیه السلام روز سه شنبه سوم ذیحجه و به نقلی روز چهارشنبه هشتم ذیحجه سال 60 هجری، پیش از آن كه از شهادت مسلم آگاه شود، از مكه خارج شد.
روایت شده كه چون امام حسین علیه السلام تصمیم گرفت عازم عراق شود، در مقابل جمعیت، در خطبه ای پس از آن كه خداوند را ستایش نمود و ثنای جمیل بر حضرت ختمی صلی الله علیه و آله و سلم مرتبت سرود، فرمود:
اینك راه مرگ بر فرزندان آدم ترسیم شده هم چون گردن بندی برای دختران جوان كه بدان زینت افزایند.
من مانند اشتیاقی كه یعقوب به دیدار یوسف داشت، مشتاق به دیدار یاران دیرینم كه از این دار فنا رستند و از این بلا جستند.
سرزمینی برای كشته شدن من انتخاب شده است كه به آن خواهم رسید و گویا می بینم كه اعضای بدنم را گرگ های بیابان یعنی اشقیای كوفه، در زمینی بین نواویس و كربلا، پاره پاره می كنند، تا شكم های گرسنه ی خود را سیر گردانند و مشك های خالی خویش را از آن انباشته كنند.
آری! از قضای الهی و سرنوشت حق گریزی نیست. آن چه خدای سبحان بر آن خشنود است، ما اهل بیت هم خشنودیم. شكیبای بلای حق هستیم و صابر بر قضاهای او، پس اجر صابران به ما خواهد بخشید كه ما پاره ی تن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم هستیم و از او جدایی نداریم و در بهشت با او خواهیم بود. پس رفتار ما بر طریقه ی اوست و رسول خدا خشنود خواهد شد و وعده ای كه خداوند به رسولش داده وفا می شود. هر كس را كه عزم جان نثاری است و خون خود را در راه دوستی ما خواهد ریخت، و از شهادت و ملاقات خداوند خشنود، با ما بیاید، زیرا به یاری خدا، ان شاء الله بامداد فردا از مكه خارج و به سوی عراق روانه خواهم شد.
راوی می گوید: [1] .
پیش از آن كه حسین علیه السلام به سوی عراق حركت كند، ما او را دیدار كردیم و از سستی مردم كوفه آگاه نمودیم و به او گفتیم:
با این كه دل هایشان مایل خدمت آن جناب است، و لكن شمشیرهایشان را بر روی او كشیده اند.
امام حسین علیه السلام با دست خود به جانب آسمان اشاره كرد. درهای آسمان گشوده شد و فرشتگان بسیاری كه شمار آنان را جز خداوند كسی نمی دانست، نازل شدند. سپس فرمود:
اگر تقدیر خداوند نبود كه بدن من با زمین كربلا نزدیك شود و اگر ترس آن نداشتم كه اجر و مزدم از بین برود، با این لشكر نیرومند با آنان می جنگیدم. و لیكن به موجب علم الیقین می دانم جایگاه كشته شدن من و تمام اصحابم به جز فرزند دلبندم علی امام زین العابدین علیه السلام، در آن
سرزمین خواهد بود. [2] .
آن روز كه آهنگ سفر داشت حسین
از راز شهادتش خبر داشت حسین
از بهر سرودن یكی قطعه ی سرخ
هفتاد و دو واژه در نظر داشت حسین [3] .
راوی می گوید: [4] .
عمر بن سعد ابی وقاص - كه لعنت خدا بر او باد - در روز ترویه [5] با لشكری عظیمی، وارد مكه معظمه شد و از یزید پلید دستور داشت كه اگر توانست، امام حسین علیه السلام را به قتل برساند و اگر بنا بر جنگ شد، با او پیكار كند. امام حسین علیه السلام، در روز ترویه، از مكه معظمه خارج شدند.
عازم از مكه سوی كرببلا گشت حسین
محرم از بهر دگر حج و منا گشت حسین
روی بر كعبه ی دل كرد گر از كعبه كل
كربلا قبله و خود قبله نما گشت حسین
تا به خون، حرمت احرام و حرم را نبرند
به رها كردن احرام رضا گشت حسین
كربلا كعبه ی مقصود شد و مسلخ عشق
بهر حفظ شرف كعبه فدا گشت حسین
پرده تا بركشد از روی حقایق به جهان
كشته ی كشتن نیرنگ و ریا گشت حسین
از پی تلبیه بر دعوت حق سوی بلا
رهسپار از حرم امن خدا گشت حسین
تا نماید ز حرم هروله تا قربانگاه
زینبش هاجر این سعی و صفا گشت حسین
تا كه در بیت خدا خون خدا را نكشند
نیمه شب رهسپر دشت بلا گشت حسین
با عروجی كه ز خون كرد بدان رفعت و اوج
تربتش قبله ی ارباب دعا گشت حسین
تا ابد سعی عدو بهر فنایش عبث است
كز ازل معنی و مفهوم بقا گشت حسین
پیكرش زیر سم اسب و سرش بر سر نی
آفریننده ی بس خاطره ها گشت حسین
زنده آزادگی و عدل و شرف باشد از او
گرچه خود كشته ی بیداد و جفا گشت حسین
با چنان نهضت خونین و پیام آور خویش
پیشتاز هدف و نهضت ما گشت حسین
كرد با خون خود اظهار كه حق پیروز است
خصم ناكام شد و كامروا گشت حسین
درگذشت ز سر هستی خود بهر هدف
بر همه حق طلبان راهنما گشت حسین
با همه الفت و همبستگی، از عشق بدوست
آخر از زینب غم دیده جدا گشت حسین
با وجودی كه شهیدان همه فخر بشرند
مایه ی عزت و فخر شهدا گشت حسین [6] .
روایت شده كه چون امام حسین علیه السلام تصمیم گرفت عازم عراق شود، در مقابل جمعیت، در خطبه ای پس از آن كه خداوند را ستایش نمود و ثنای جمیل بر حضرت ختمی صلی الله علیه و آله و سلم مرتبت سرود، فرمود:
اینك راه مرگ بر فرزندان آدم ترسیم شده هم چون گردن بندی برای دختران جوان كه بدان زینت افزایند.
من مانند اشتیاقی كه یعقوب به دیدار یوسف داشت، مشتاق به دیدار یاران دیرینم كه از این دار فنا رستند و از این بلا جستند.
سرزمینی برای كشته شدن من انتخاب شده است كه به آن خواهم رسید و گویا می بینم كه اعضای بدنم را گرگ های بیابان یعنی اشقیای كوفه، در زمینی بین نواویس و كربلا، پاره پاره می كنند، تا شكم های گرسنه ی خود را سیر گردانند و مشك های خالی خویش را از آن انباشته كنند.
آری! از قضای الهی و سرنوشت حق گریزی نیست. آن چه خدای سبحان بر آن خشنود است، ما اهل بیت هم خشنودیم. شكیبای بلای حق هستیم و صابر بر قضاهای او، پس اجر صابران به ما خواهد بخشید كه ما پاره ی تن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم هستیم و از او جدایی نداریم و در بهشت با او خواهیم بود. پس رفتار ما بر طریقه ی اوست و رسول خدا خشنود خواهد شد و وعده ای كه خداوند به رسولش داده وفا می شود. هر كس را كه عزم جان نثاری است و خون خود را در راه دوستی ما خواهد ریخت، و از شهادت و ملاقات خداوند خشنود، با ما بیاید، زیرا به یاری خدا، ان شاء الله بامداد فردا از مكه خارج و به سوی عراق روانه خواهم شد.
راوی می گوید: [1] .
پیش از آن كه حسین علیه السلام به سوی عراق حركت كند، ما او را دیدار كردیم و از سستی مردم كوفه آگاه نمودیم و به او گفتیم:
با این كه دل هایشان مایل خدمت آن جناب است، و لكن شمشیرهایشان را بر روی او كشیده اند.
امام حسین علیه السلام با دست خود به جانب آسمان اشاره كرد. درهای آسمان گشوده شد و فرشتگان بسیاری كه شمار آنان را جز خداوند كسی نمی دانست، نازل شدند. سپس فرمود:
اگر تقدیر خداوند نبود كه بدن من با زمین كربلا نزدیك شود و اگر ترس آن نداشتم كه اجر و مزدم از بین برود، با این لشكر نیرومند با آنان می جنگیدم. و لیكن به موجب علم الیقین می دانم جایگاه كشته شدن من و تمام اصحابم به جز فرزند دلبندم علی امام زین العابدین علیه السلام، در آن
سرزمین خواهد بود. [2] .
آن روز كه آهنگ سفر داشت حسین
از راز شهادتش خبر داشت حسین
از بهر سرودن یكی قطعه ی سرخ
هفتاد و دو واژه در نظر داشت حسین [3] .
راوی می گوید: [4] .
عمر بن سعد ابی وقاص - كه لعنت خدا بر او باد - در روز ترویه [5] با لشكری عظیمی، وارد مكه معظمه شد و از یزید پلید دستور داشت كه اگر توانست، امام حسین علیه السلام را به قتل برساند و اگر بنا بر جنگ شد، با او پیكار كند. امام حسین علیه السلام، در روز ترویه، از مكه معظمه خارج شدند.
عازم از مكه سوی كرببلا گشت حسین
محرم از بهر دگر حج و منا گشت حسین
روی بر كعبه ی دل كرد گر از كعبه كل
كربلا قبله و خود قبله نما گشت حسین
تا به خون، حرمت احرام و حرم را نبرند
به رها كردن احرام رضا گشت حسین
كربلا كعبه ی مقصود شد و مسلخ عشق
بهر حفظ شرف كعبه فدا گشت حسین
پرده تا بركشد از روی حقایق به جهان
كشته ی كشتن نیرنگ و ریا گشت حسین
از پی تلبیه بر دعوت حق سوی بلا
رهسپار از حرم امن خدا گشت حسین
تا نماید ز حرم هروله تا قربانگاه
زینبش هاجر این سعی و صفا گشت حسین
تا كه در بیت خدا خون خدا را نكشند
نیمه شب رهسپر دشت بلا گشت حسین
با عروجی كه ز خون كرد بدان رفعت و اوج
تربتش قبله ی ارباب دعا گشت حسین
تا ابد سعی عدو بهر فنایش عبث است
كز ازل معنی و مفهوم بقا گشت حسین
پیكرش زیر سم اسب و سرش بر سر نی
آفریننده ی بس خاطره ها گشت حسین
زنده آزادگی و عدل و شرف باشد از او
گرچه خود كشته ی بیداد و جفا گشت حسین
با چنان نهضت خونین و پیام آور خویش
پیشتاز هدف و نهضت ما گشت حسین
كرد با خون خود اظهار كه حق پیروز است
خصم ناكام شد و كامروا گشت حسین
درگذشت ز سر هستی خود بهر هدف
بر همه حق طلبان راهنما گشت حسین
با همه الفت و همبستگی، از عشق بدوست
آخر از زینب غم دیده جدا گشت حسین
با وجودی كه شهیدان همه فخر بشرند
مایه ی عزت و فخر شهدا گشت حسین [6] .
[1] ابوجعفر محمد بن جرير طبري امامي در كتاب دلائل الامامة با سند خويش روايت مي كند كه ابومحمد واقدي و زرارة بن خلج اين چنين روايت كردند.
[2] لولا تقارب الاشياء و هبوط الاجر لقاتلتهم بهولاء،ولكن اعلم يقينا أن هناك مصرعي و مصرع اصحابي لا ينجو منهم الا ولدي علي.
[3] عزيزالله خدامي.
[4] معمر بن مثني در كتاب مقتل الحسين عليه السلام.
[5] هشتم ماه ذي الحجة الحرام.
[6] محمد موحديان «اميد».